خبرگزاری آریا - در این مطلب که توسط روزنامه اصفهان زیبا نگاشته شده، «غزال حسینی» از معلمان هنرستان های اصفهان، نقطه نظرات خود را در خصوص اهمیت هنر و گرافیک در مسائل آموزشی و هویتی بیان می کند.
به گزارش ادارۀ اطلاع رسانی و روابط عمومی اداره‌کل آموزش‌وپرورش استان اصفهان و به نقل از روزنامه اصفهان زیبا، «زهرا زمانی‌نژاد» به گفتگو با یکی از هنرجویان خلاق استان اصفهان پرداخته تا این معلم، نقطه نظرات خود را در خصوص اهمیت هنر و گرافیک در مسائل آموزشی و هویتی بیان کند.
«اگر هزار بار دیگر به دنیا بیایم، باز هم همین مسیر را انتخاب می‌کنم!»این را «غزال حسینی»، معلم گرافیک هنرستان فضیلی اصفهان می‌گوید؛ کسی که رشته ریاضی را رها کرد تا با عشق، هنر بیافریند. امروز نه‌تنها پوسترهایش در جشنواره‌های بین‌المللی می‌درخشند که دانش‌آموزانش با تایپوگرافی فارسی، فرهنگ ایران را از استرالیا تا دانمارک معرفی می‌کنند. در گزارش پیش رو، از چالش‌های ورود به هنر تا نقش هوش مصنوعی و «پکیج طلایی موفقیت» او برای نسل جدید می‌خوانید.
داستان یک انتخاب
گرافیست و مدرس گرافیک در باب آغاز کار هنری‌اش می‌گوید: «من از رشته ریاضی‌فیزیک وارد دنیای هنر شدم. با قطعیت می‌گویم اگر باز هم به دنیا بیایم، همین مسیر را دوباره طی می‌کنم؛ چون انتخابی آگاهانه بود. با بررسی اینکه گرافیک چیست، آیا پول‌ساز است یا نه و پرسش‌های بسیار دیگر وارد دانشگاه شدم.
باوجود علاقه و پشتکار زیاد، چون هنرستانی نبودم و پیشینه اندکی از هنر داشتم، مجبور شدم سرعتم را نسبت به بقیه بالا ببرم و چندین برابر مطالعه و تلاش کنم. بعد از کارشناسی هم در دانشگاه هنر تهران کارشناسی‌ارشد خواندم که فرصت خوبی برای آشنایی با استادان خوب و مطرح در جهان بود. ترم دوم دانشگاه بودم که یک سفارش کوچک گرفتم.
آن زمان با پولش توانستم برای مادرم دستبند طلا بخرم که اجازه داد من وارد این رشته شوم. معمولا همه دوست دارند بچه‌هایشان دکتر یا مهندس شوند؛ اما من یک سال پشت کنکور ماندم و خوشحالم که خانواده‌ام اجازه انتخاب به من دادند.»
ورود به عرصه تدریس و برکاتش
معلم هنرستان فضیلی در ادامه به برکات معلم‌بودن اشاره می‌کند: «به معلمی فکر نمی‌کردم؛ تا اینکه به‌طور اتفاقی یکی از دوستانم آزمون استخدام آموزش‌وپرورش را به من اطلاع داد. امتحان دادم و قبول شدم. از این بابت خوشحالم؛ چون الان به نظرم معلم‌بودن باوجود تمام مشکلات و چالش‌هایش، نوری در زندگی ماست. خدا را شکر اکنون در هنرستان فضیلی اصفهان مشغول به تدریس هستم.توانمندی بچه‌ها باعث می‌شود ما بتوانیم فراتر از کتاب و کلاس کار کنیم.
دانش‌آموزان عمدتا علاقه‌مند هستند در جشنواره‌ها و مسابقات ملی یا بین‌المللی شرکت کنند. گاهی با استادان دانشگاه‌های مطرح سراسر جهان تبادل‌هایی داریم و برخی اوقات از آن‌ها دعوت می‌کنیم به‌صورت ویدئوکنفرانس سر کلاس ما حاضر شوند و از تجربه‌هایشان بگویند. همین باعث انگیزه در بچه‌ها می‌شود؛ آن‌هم اکنون که در سن حساسی هستند و نیاز به امید و انگیزه دارند.
دانش‌آموزان هنرستانی می‌کوشند با هنرشان، فرهنگ خود را صادر کنند؛ مثلا یکی از شاگردانم با حروف تایپوگرافی فارسی، یک‌سری از بیماری‌ها و سندرم‌ها را به افرادی معرفی می‌کند که اصلا فارسی بلد نیستند، یا کسانی که فارسی بلدند اما کمی با آن غریبه هستند. درنتیجه جذابیت بصری، این افراد به خط فارسی جذب می‌شوند.
در کارهای گروهی وقتی می‌بینم فرمان را به دست کسانی داده‌ایم که با هم راجع به علائم و مشکلاتی که مثلا بچه‌های سندرم داون یا بیماران پروانه‌ای دارند، صحبت می‌کنند بسیار لذت می‌برم. جالب اینجاست که ما نمایشگاه گذاشتیم و بدون اینکه تصویری از سندرم خاصی نشان دهیم، یک کنجکاوی را در ذهن مخاطبان به‌وجود آوردیم که باعث شد در خصوص سختی‌های این بیماران، آگاهی ایجاد شود. من عضو چند انجمن و گروه دیزاین بین‌المللی ازجمله سئول، داور بین‌المللی در چندین جشنواره گوناگون و طراح پوستر هستم.
زمانی که با طراحی کارهای گرافیکی مواجه شدم، یک مقدار آن را سخت دیدم. شروع کردم به مطالعه و گذراندن کارگاه‌‌های گوناگون؛ به‌ویژه به طراحی پوستر علاقه داشتم. بعد از آن متوجه شدم یک‌سری جشنواره‌ها در خارج از ایران برگزار می‌شود و خواستم خودم را به چالش بکشم.
در سومین جشنواره‌ای که تصمیم گرفتم شرکت کنم، کارم انتخاب شد و آن جشنواره جرقه‌ای برای من بود؛ تاجایی‌که الان مسابقه شرکت نمی‌کنم، بلکه به مسابقات دعوت می‌شوم. پشتکار و تلاش راه اصلی موفقیت است؛ حتی برای کسانی که فکر می‌کنند دیگر راهی برایشان وجود ندارد و ناامید شده‌اند.هنر به انسان اجازه تجربه‌کردن می‌دهد. افتخار ما این است که از نقوش و خطوط و… فرهنگ ایرانی می‌توانیم استفاده کنیم.
خداراشکر این نقوش با استقبال مردم کشورهای مختلف روبه‌رو می‌شود؛ به‌عنوان‌مثال، اخیرا دانشگاه ورشو از ما دعوت کرد تا آثار تایپوگرافی فارسی را برایشان ارسال کنیم. با هنرجوهایم در این جشنواره شرکت کردیم. آن‌قدر این آثار را دوست داشتند که در بسیاری از نقاط دنیا از استرالیا تا دانمارک و… به نمایش گذاشته شد.»
فضای هنرستان در مقایسه با دبیرستان معمولا شادتر و رنگی‌تر است
غزال حسینی درباره ورود به هنرستان و جایگاه آن در میان خانواده‌های امروزی می‌گوید: «درباره همراهی خانواده با دانش‌آموزانی که می‌خواهند به هنرستان بیایند، می‌توانم این نوید را بدهم که هرسال پذیرش این موضوع بیش‌ازپیش در بین خانواده‌ها دیده می‌شود. اکنون نسبت به قبل، آگاهی بسیار بیشتر شده است و بچه‌ها را تشویق می‌کنند. این منحصر به هنرستان ما هم نیست؛ بلکه در بسیاری از هنرستان‌ها دانش‌آموز باعلاقه وارد عرصه هنر می‌شود، یا حتی اگر به دلیل هدایت تحصیلی به هنرستان آمده باشد، بعدا علاقه‌مند می‌شود؛چون قادر به خلق چیزهایی است که دیگران از به‌وجودآوردنشان ناتوان‌اند. در کشور ما به دلیل استرس کنکور یا رقابتی که وجود دارد، فضای هنرستان در مقایسه با دبیرستان معمولا شادتر و رنگی‌تر است.»
معلمان باید کتاب فرهنگ و هنر را جدی بگیرند
او جشنواره‌ها و تبلیغات را پلی برای آشنایی دانش‌آموزان با هنرهای دستی می‌داند و بیان می‌کند: «برخی از ارگان‌ها مانند اداره خلاقیت شهرداری، آموزش‌وپرورش، جشنواره صنایع‌دستی خلاق و… تلاش می‌کنند فعالیت‌هایی را شکل دهند تا به نسل جوان‌تر میدان بدهند تجربه‌های جدید کسب کند.
جشنواره صنایع‌دستی خلاق باعث می‌شود نسل جدید سراغ مطالعه برود و رشته‌ها را بشناسد؛ مثلا دیدن پوستر جشنواره موجب ایجادجرقه‌ای در ذهن افراد می‌شود که ببینند این اسامی رشته‌ها هرکدام چه چیزی هستند و به یادگیری آن‌ها ترغیب شوند. به نظر من، فرهنگ‌سازی از همین‌جاها شروع می‌شود. جشنواره‌ها و تبلیغات یک مهندسی ذهن است تا کم‌کم مخاطب را آشنا کند و انگیزه‌ای به‌وجود آورد.
حرکت‌های این‌چنینی خوب هستند؛ اما کافی نیستند. من به‌عنوان مدرس رشته گرافیک در هنرستان متوسطه دوم، عاجزانه از مدیران و مدرسان مقطع متوسطه اول تقاضا می‌کنم کتاب فرهنگ و هنر را جدی بگیرند. اصلا مهم نیست که دانش‌آموز بعدا بخواهد به هنرستان برود یا نه؛ بلکه آن‌ها باید به‌عنوان یک نوجوان ایرانی فرهنگ و هنرشان را بشناسند، به آن ببالند و بتوانند حداقل چند جمله درباره هنر کشورشان صحبت کنند. در حق بچه‌ها کم‌لطفی می‌شود که این کتاب‌ها دست‌نخورده باقی بمانند. گاهی حتی معلم مسائل ابتدایی را در این زمینه نمی‌داند؛ اما وقتی بخواهد تدریس کند، وادار به مطالعه می‌شود.»
هوش مصنوعی نمی‌تواند جای هنرهای دستی را بگیرد
این مدرس راجع‌به نقش هوش مصنوعی در عرصه هنر می‌گوید: «در حوزه هنر بعضی‌ها نگران آینده و تأثیر هوش مصنوعی بر بازار کار هستند. درباره هنرهای دستی که قطعا هوش مصنوعی نمی‌تواند جای کسی را بگیرد؛ چون نیاز به خلاقیت و دست انسان دارد؛ در حوزه گرافیک هم هوش مصنوعی درواقع فقط یک ابزار است و بستگی دارد ما چگونه از آن استفاده کنیم. یکی از گرافیست‌های مطرح می‌گوید: “هنرهای تکنولوژیک مانند مرکبی است که تا وقتی سواری‌کردن بلد نباشید، شما را به جایی که خودش می‌خواهد می‌برد؛ نه جایی که شما می‌خواهید.” پس ما باید اول فکر کنیم؛ سپس از هوش مصنوعی کمک بگیریم تا آنچه را قبلا وجود نداشته است، تولید کنیم.»
تلاش بی‌وقفه؛ کلیدی برای موفقیت
حسینی در پایان گفتوگو یک توصیه می‌کند: «دانش‌آموزان باید تلاش و پشتکار را چراغ راه خود بدانند؛ علاوه‌براین، مدیریت زمان، مدت استفاده از شبکه‌های اجتماعی و خواب بسیار مهم است. ورزش، موسیقی، زبان و هنر مجموعه‌ای است که اگر کسی بتواند در کنار هم داشته باشد، علاوه بر سلامت جسم و روان، می‌تواند درآمد نیز کسب کند. من الان هنرجوهایی دارم که بسیار مستعد هستند و با کوششی که در وجودشان هست، پروژه می‌گیرند و از هنرشان درآمد کسب می‌کنند.»
این گزارش را در روزنامه اصفهان زیبا نیز می توانید بخوانید.