خبرگزاری آریا - با وجود گذشت بیش از هفت دهه از فاجعه آوارگی اجباری، رنج مردم فلسطین در هفتاد و هفتمین سالگرد «نکبت» همچنان پابرجاست. اثرات شوم آن نه تنها مستقیماً به زندگی آوارگان رسید بلکه به فرزندان آنها که در اردوگاه‌های پناهندگان بزرگ شدند نیز گسترش یافت. ملت فلسطین همچنان خواستار به رسمیت شناخته شدن کشور فلسطین است.
در آستانه هفتاد و هفتمین سالگرد «یوم النکبت» به معنای «روز فاجعه»، روزی سرنوشت‌ساز در تاریخ فلسطین، صدای پای آوارگان فلسطینی به گوش می‌رسد. ملت فلسطین همچنان استوار، ثابت قدم، پایبند به سرزمین خود و خواستار به رسمیت شناخته شدن حق فلسطینیان برای بازگشت به خانه‌هایشان و احیای کرامت انسانی و عدالت است.
در 15 مه، فلسطینی‌ها خاطرات زخم التیام‌نیافته "نکبت 1948" را گرامی می‌دارند و آن را به عنوان میراثی ملی از خاطر نسلی به خاطر نسلی دیگر منتقل می‌کنند.
در این روز، جهان تولد یک رژیم جعلی را جشن گرفت، در حالی که صاحب فلسطینی آن سرزمین به عنوان پناهنده در چادر آوارگان به دنیا آمد و پدرش کلید خانه‌ای بدون سقف در دست داشت. کلیدی بدون در!
"نکبت" در سال 1948 آغاز نشد بلکه اتفاق بدتر و زمینه ساز این فاجعه، سال‌ها پیش از آن اتفاق افتاد. بخشی از سرزمین فلسطین با تایید بین‌المللی غارت شد، نقشه‌های جدید ترسیم شد، فلسطین از نقشه خارج شد و صاحبان اصلی آن سرزمین در تلاش برای یافتن راه حلی بودند.
وقتی زمان موعود رسید، نقشه اصلی ترسیم شده رونمایی شد: ریشه‌کن کردن کامل یک ملت، محو کردن ردپای آنها از تاریخ جهان و بازنویسی تاریخ به زبانی مرده که هیچ کس بدان صحبت نمی‌کرد.
بیش از 500 شهر و روستای فلسطین ویران شد، هزاران نفر شهید شدند و صدها هزار نفر به سوی بیابان‌ها و اردوگاه‌ها آواره شدند. اما با وجود همه این‌ها، فلسطینی‌ها از حق بازگشت خود دست نکشیدند و نگه داشتن کلید نه تنها به عنوان یک نماد، بلکه به عنوان سندی برای مقاومت است.
امروز، با گذشت 77 سال بعد، روز نکبت در سرزمین غزه تکرار می‌شود، نه در کتاب‌ها، بلکه در صحنه زندگی مردم فلسطین! رژیم اشغالگر دیگر صرفاً مردم را آواره نمی‌کند بلکه در پی نابودی کامل آنها است. غیرنظامیان بی‌رحمانه قربانی و بیمارستان‌ها بمباران می‌شوند و برخی خانواده‌ها به طور کامل از بین رفتند.
اما صحنه واقعیت آنطور که جلاد می‌خواست، نشد. ساکنان غزه محاصره‌شده درخواست عبور امن نکردند، بلکه آن را رد می‌کنند. آنها تبعید را نپذیرفتند و ترجیح دادند فرزندان خود را در وطن خود تدفن کنند. ملت فلسطین تاکید کردند: «اینجا خواهیم ماند.»
این پاسخ «نه!» که در میان نسل‌های فلسطینی ریشه‌دار است نکبت را از یک تراژدی به یک نبرد طولانی تبدیل کرد. فلسطینی دیگر یک قربانی خاموش نیست، بلکه صدایی بلند است که جهانیان را رسوا می‌کند.
روز نکبت تنها یک روز عزا و یادآوری نیست، بلکه نمادی از مقاومت و امید به بازگشت به سرزمین‌های از دست رفته نیز به شمار می‌رود. این روز فرصتی است برای تأمل در تاریخ، یادآوری رنج‌های گذشته و تلاش برای یافتن راهی عادلانه برای پایان دادن به این مناقشه طولانی. روز نکبت همچنین به عنوان یک روز برای آگاهی‌رسانی در مورد مسئله فلسطین و حقوق فلسطینیان در سطح بین‌المللی عمل می‌کند .
روز نکبت یک رویداد تاریخی است که تأثیر عمیقی بر زندگی فلسطینیان و آینده منطقه داشته است. این روز نه تنها یادآور یک فاجعه است، بلکه نمادی از امید، مقاومت و تلاش برای عدالت و صلح است. با یادآوری این رویداد و تلاش برای درک عمیق‌تر آن، می‌توان به سوی یافتن راه حلی عادلانه و پایدار برای مناقشه فلسطین-"اسرائیل" گام برداشت.