خبرگزاری آریا - یادداشت از: طیبه شایان/ انتقاد های بجای مردم و بی عدالتی هایی که در توزیع آب مصرفی مردم استان آذربایجانشرقی صورت می گیرد بار دیگر نالایق بودن برخی از مدیران را به اثبات می رساند.
به گزارش خبرنگار ما در تبریز، یا اخبار بی آبی و بی برقی و مهم تر از آن خشکی دریاچه ارومیه چند روز است که در صدر اخبار کشور به بویژه آذربایجان قرار گرفته است.
انتقاد های بجای مردم و بی عدالتی هایی که در توزیع آب مصرفی مردم استان صورت می گیرد بار دیگر نالایق بودن برخی از مدیران را به اثبات می رساند.
طی سال های گذشته نقش مدیران، بویژه از نوع آبی و خاکی در ایجاد ناهنجاری های زیست محیطی و ایجاد بحران های انرژی پر رنگ بوده و بسیاری از رسانه ها هشدار چنین روزهایی را داده بودند و سعی داشتند تا مسئولین بی توجه و ناتوان را از خواب نازشان بیدار کنند.
مردم از رسانه ها که پل ارتباطی مردم و مسئولین هستند بیشترین انتظار را دارند تا صدایشان را از این طریق به گوش مسئولین برسانند اما به نظر می‌رسد بعضی مدیران دستگاه‌های دولتی در عمل علاقه‌ای به برخورد شفاف و ارائه عملکرد و آمار درست مجموعه کاری خود با رسانه‌ها ندارند و در دعوت هایشان به حضور چند خبرنگار بسنده می کنند. تا زیاد به دردسر نیفتند و یا توانایی پاسخگویی در جمع انبوه خبرنگاران را ندارند.
چنین مسائلی در واقع مصداق کم‌کاری مدیران در جنگ رسانه‌ای محسوب می‌شود و انتظار می‌رود مدیرکل جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی استان آذربایجان شرقی این فضا را تغییر داده و در راستای گردش آزاد اطلاعات گام بردارد.
بر اساس دیدگاه دولت محترم و منشور رسانه‌ای کشور چنانچه در این زمینه تبعیض خبری و یا انتخاب گزینشی صورت گرفته باشد، این حق برای صاحبان رسانه و فعالان اطلاع رسانی، قابل پیگیری و رسیدگی است.
موضوع صرفاً پوشش سخنرانی این نوع مدیران نیست؛ بلکه مسئله اصلی ایجاد یک خط مشی و عرف رسانه‌ای جدید و خطرناک است که می‌تواند نقش خبرنگار را کم‌رنگ کرده و حذف خبرنگاران باسابقه و پررنگ را عادی کند.
این رویکرد زمانی متناقض و سوال برانگیز می‌شود که موضوع مهمی افکار عمومی را درگیر کرده و نیازمند پاسخگویی مدیران گاه بی مسئول است و باید بیشترین اطلاع رسانی صورت بگیرد.
رویکردی که در ظاهر «یک تصمیم کوچک روابط عمومی» به نظر می‌رسد؛ در واقع ایجاد یک خط قرمز تازه برای خبرنگاران است. این خط قرمز نه با محرمانه بودن توجیه می‌شود و نه با ملاحظات امنیتی؛ بلکه صرفاً تمایل شخصی است که ترجیح می‌دهد مدیر خود را پشت میز حفظ کند و با انتقادهای بجا مواجه نشود.
در چنین فضایی، خبرنگار که باید شاهد و ناظر باشد و از فرآیندهای تصمیم‌سازی سوال بپرسد؛ در حد مصرف‌کننده متن‌های سخنرانی آماده تقلیل می‌یابد. تیم رسانه‌ای سازمان یک روایت از پیش طراحی شده به رسانه‌ها تزریق می‌کند تا هیچ سوال چالش‌برانگیزی در کار نباشد و همه‌چیز در چارچوبی از پیش تنظیم‌شده و بدون هیچ مزاحمتی بماند و این‌جاست که باید نگران شد. چراکه خبرنگار چشم و گوش جامعه است و حذف او می‌تواند به حذف شفافیت منجر شود.