خبرگزاری آریا - دکترا حقوق بین الملل درآستانه برگزاری کنکورنوشت:نَرمک نَرمک کنکور امسالِ هم از راه می‌رسد،ولی همچنان سوگوارِ دستانِ بیکار.
به گزارش آریا،دریادداشت سیدبهنام مهردل آمده است؛نرمم نَرمک کنکورامسالِ هم ازراه می‌رسد،باکاروانی ازچشمهای بیخواب که درجاده‌های کنکورگم شده‌اند.
میلیون‌ها چشم به صفحۀ سؤالات دوخته شده،انگار زندگی تنها در چهار گزینه خلاصه می‌شود:الف،ب،ج،د.علوم‌تجربی،جادۀ بی‌انتهایِ کاروان‌هایی است که گردِغبارِ "پذیرفته‌شدن" رابه جان می‌خرند.
اما چه بسیارند که در میانه‌های راه، خسته از تکرارِ فرمول‌ها، از خویش می‌پرسند: «آیا زیست‌شناسی سلول، گرسنگیِ امروزمان را رفع می‌کند؟»
در حاشیۀ این هیاهو، کارگاه‌های خاموش، روایتگرِ مرگی خاموش‌اند. کارگاه‌هایی که زمانی به‌وسیله پدران این فرزندان در این کشور راه‌اندازی شدند، امروز نبود فرزندان ماهر به تعطیلی‌شان کشانده! این کارگاه‌ها آینه‌هایی هستند که تصویرِ فراموش‌شدهٔ «مهارت» را در خود شکسته‌اند. گویی دستانی که می‌توانستند جامه‌ای از ابریشمِ پیشرفت ببافند، اکنون در زنجیرِ مدرک‌های کاغذی اسیرند. دستگاه‌های تراشکاری و خیاطی و نجاری، زمزمه‌کنان از روزگاری حرف می‌زنند که «استادکار»، واژه‌ای مقدس بود، نه حاشیه‌ای بر داستانِ پیشرفت.
هزینه‌ها، قصه‌گویی بی‌رحم است: خانواده‌ها، سکه‌های امید را پیشِ پایِ «تست‌زنی» می‌ریزند، غافل از آنکه هر سؤال کنکور، گامی است دورتر از خاکِ واقعیت. گویی «مهارت» در این سرزمین، گدایی است که هر کس از کنارش می‌گذرد و نگاهی تحقیرآمیز به او می‌اندازد.
و اینجاست که پرسش از بنیادهای جامعه برمی‌خیزد:
- آیا ارزشِ انسان، در گروِ دانشگاهی است که از آن می‌آید یا دستانی که به جهان معنا می‌بخشد؟
- آیا ترس از «فنی بودن»، نشانی از زخمِ کهنۀ طبقاتی نیست که ذهنمان را آلوده کرده است؟
- چرا خاک خوردنِ کارگاه‌ها، کمتر از پر شدنِ کلاسهای کنکور، قلبمان را به درد نمی‌آورد؟!
کنکور، تنها یک آزمون نیست؛ آیینۀ شکستی بزرگ‌تر است: شکستِ تخیل. جامعه‌ای که به‌جای پرورشِ سازندگان، ماشین‌های حلِ مسئله می‌سازد و به‌جای احترام به کارِ دست، بته‌ای کاغذی مدرک را می‌پرسد.
شاید زمانِ آن رسیده که فریاد بزنیم:
اینجا، در سرزمینِ هزاران قالیِ نقش‌دار، چه کسی جرات دارد بگوید دستانِ خالیِ ما، از ذهن‌های پر از فرمول، بینواتر است؟