خبرگزاری آریا- دکتر مصطفی رستمی عضو هیات علمی دانشکده هنر و معماری دانشگاه مازندران، در یادداشتی به بهانه سال‌روز تولد الن ووسالو(توکلی) استاد فقید دانشگاه مازندران و پژوهشگر حوزه زیست بوم، به بیان دغدغه‌های اثرگذار این بانو در حفاظت از زیست‌بوم محلی پرداخت.
به گزارش خبرنگارآریادربابلسر، متن کامل این یادداشت را در زیر مشاهده می‌کنید:مادری برای درناها
طی چند سال اخیر، نخستین بار که نام الن را شنیدم، به خیالم پژوهشگری بود که صرفا در حال شناسایی و ردیابی پرندگان برای حفظ بقای‌شان مطابق استانداردهای سازمان‌های بین‌المللی حمایت از حیوانات در حال انقراض بود، اما رفته رفته که گاهی به تالاب‌ها می‌رفتم و از پرندگان مهاجر عکاسی می‌کردم، متوجه چیز دیگری شدم که در ذهن من، الن را بسیار عجیب‌تر نشان داد. بومیان، روستاییان و گردشگران دوست‌دار طبیعت، همه او را اهل تالاب می‌شناختند، پبرزنی که زندگی‌اش را در کنار پرندگان مهاجر گذراند. خانه‌ای کوچک، اما دلنشین برای دلش ساخت و از طلوع تا غروب آفتاب، موج‌های آرام آب‌های تالاب و موج‌های پرواز فردی یا دسته جمعی پرندگان مهاجر را نظاره می‌کرد تا صدای آوازشان برفراز تالاب حتی لحظه‌ای خاموش نشود.
نمی دانستم چرا الن برای خود، خاموشی در برابر هیاهوی دلخراش روزگار را ترجیح می‌داد، اما برای پرندگان آواز و شادی. به نظرم او خوب فهمیده بود که روزگاران با همه فراز و نشیب‌اش می‌گذرند، اما پایداری و پرواز بر فراز آسمان پرندگانی که آرزوهای خوش می‌آفرینند و از سرزمین‌های دور، احساسات زیبا به ارمغان می‌آورند، زندگی را معنا می‌بخشد تا جایی‌که از دشواری‌ها و نامهربانی‌ها عبور می‌کند و چون برگ‌های سبز بهار، با همه شکوفه‌های پرشکوهش، آرام آرام خود را به پاییز می‌سپارد تا رنگارنگ شود و زمین را دوباره زیبا کند و ترانه‌ها و پایکوبی پرندگان مهاجر خسته از راه را طنین‌انداز کند. شاید او خود پرنده‌ای از این دست بود، مهاجری تنها، اما پرامید چون درنای زیبا. بانویی که برای رهایی از دردهای نهفته روزگار و غربت اندیشه‌های نویدبخش، به دنیال درنا از آسمان سیبری تا تالاب‌های مازندران، صلح و عشق را جست‌وجو می‌کرد.
و چنین بود که الن ووسالو(توکلی) تا پایان عمرش پروازی خوش در عین گمنامی برای آسمان همیشه پاک تالاب‌ها با درنای همیشه امیدوار را برگزید تا به همه بگوید که طبیعت و عناصر آن جز برای صلح و پایداری خلق نشدند. اگر با هدف حفاظت از زیست بوم‌ها زندگی کنیم، جهان به ما عشق و ترانه خواهد داد و جهان پر از عشق، یعنی آوای هماره زیبای درناها، پلیکان‌ها، لک لک‌ها، مرغابی‌ها و پرستوها برفراز تالاب‌ها، رودخانه‌ها، ساحل‌ها، جنگل‌ها و دشت‌ها و حتی شاید پشت پنجره خانه‌مان.
بانو الن ووسالو(توکلی) فنلاندی و استاد زبان انگلیسی دانشگاه مازندران در طول عمر عاشقانه خود در دل طبیعت مازندران، چنین به ما فهماند که اگر برای درناها مادری کنیم و سلامت آن‌ها را پایش کنیم، آن‌ها فرزندان خوبی برای طبیعت و انسان‌های پیرامون آن خواهند بود و چنین بود که"درنای امید" برای هر ایرانی اسطوره مقاومت و ماندگاری شناخته شد.
الن ووسالو(توکلی) بیش از پنجدهه حضور و فعالیت پژوهشی درباره پرندگان مهاجر به‌ویژه درناهای سیبری در استان مازندران به "مادر درنای سیبری" شهرت داشت. این پژوهشگر فنلاندی و استاد فقید دانشگاه مازندران در رشته زبان انگلیسی، علاوه بر فعالیت‌های پژوهشی مستمر، ارتباط نزدیک و پررنگی با جوامع محلی نیز داشت، تا جایی که مردمان و ساکنان محلی، وی را دوست‌دار و حامی واقعی و زمینه‌ساز آموزش و فرهنگ‌سازی در مسیر حفاظت درست و پیش‌بازی و پذیرایی شایسته از پرندگان مهاجر می‌دانند. وی پنج دهه پیش، پس از ازدواج با همسر ایرانی‌اش راهی مازندران شد و به فریدون‌کنار رفت تا دسته باقی‌مانده از گله غربی درناهای سیبری را که هر سال به مازندران می‌آمدند، مشاهده و پایش کند و پس از مدتی ساکن مازندران شد. علاقه وافر او به درناهای سیبری سبب شد که برای سال‌های طولانی همواره در فریدون‌کنار حضور پررنگی داشته باشد و به بخشی از جامعه محلی تبدیل شود. الن پس از حدود پنجاه سال تلاش عاشقانه برای حفاظت از پرندگان مهاجر، سرانجام در روز بیستم دی 1403 در سن 94 سالگی چون پرنده‌ای مهاجر به آسمان ابدی پرواز کرد.