خبرگزاری آریا -سرزمین زیبا و پهناور ایران جدا از تنوع جغرافیایی دارای تنوع فرهنگی قومی،زبانی،مذهبی و...بوده و از اقوام گوناگون تشکیل شده است.قوم هایی که هریک فرهنگ،سنت،پوشش،موسیقی ،زبان و گویش مخصوص خود را دارند.
در سینمای ایران برخی از فیلم ها به این گنجینه های زیبا پرداخته و قصه خود را از زبان یکی از اقوام ایرانی روایت کرده اند.فیلم سینمایی سونسوز به کارگردانی رضا جمالی یکی از همین فیلم هاست که به زبان ترکی تولید شده و در جشنواره فیلم فجر امسال با استقبال بسیار خوب مخاطبان مواجه شد.یک فیلم بومی دلنشین و مخاطب پسند با بازیگران غیر ستاره که حسابی درخشیده و یکی از شگفتی های جشنواره محسوب می‌شود.
این تجربه اثبات کرد که با فیلم های زبان مادری نیز امکان ارتباط بیشتر و بهتر با مخاطب وجود دارد.در رسانه ملی سریال هایی مثل پایتخت به زبان مازنی،نوروز رنگی به گویش مشهدی ،قصه های مجید به گویش اصفهانی و نون خ تایید کننده این موضوع است.در عرصه سینما نیز در طول سال‌های گذشته هر چند کم ولی آثار ارزشمندی به گویش و زبان‌های مادری اقوام مختلف ایرانی تهیه و تولید شده است.
سارای یدالله صمدی،اءو اصغر یوسفی نژاد، اتابای نیکی کریمی ،موقعیت مهدی هادی حجازی فر ،کومور اسماعیل منصف به زبان ترکی،تنهای تنهای تنها احسان عبدی پور با گویش جنوبی،غربت سهراب شهید ثالث به زبان لری و بختیاری، زمانی برای مستی اسبها بهمن قبادی به زبان کردی،من یوسفم مادر محمد رضا فرطوسی به زبان عربی،قهرمان اصغر فرهادی به گویش شیرازی،آفتابگردان وحشی نورمحمد عاشوری نسب به زبان ترکمنی،عزیز مجید توکلی به زبان گیلکی،خورشید آن ماه ستاره اسکندری به زبان بلوچی نمونه هایی از فیلم های زبان مادری سینمای ایران می‌باشند. در واقع گویش و زبان یکی از عناصر اصلی فرهنگ و هویت هر جامعه ای بشمار می رود.و ظرفیت سینما به عنوان یک رسانه فراگیر و قدرتمند میتواند در بازیابی و زنده ماندن آن اثربخش باشد.در مقابل زبان مادری نیز میتواند امکان و ظرفیت جدیدی برای رشد و توسعه سینمای کشور باشد.
زبان مادری به فیلم ها طعم خاص و نوازنده می‌دهد.و با باور پذیری بهتر ارتباط صمیمانه و نزدیکتری با مخاطب برقرار می کند با توجه به نیاز عمومی جامعه، الزامات و وضعیت کنونی کشوراز نگاه راهبردی اینگونه فیلم ها را بدلیل پتانسیل اثرگذاری در مسائل اساسی مثل تقویت همگرایی، همدلی و همبستگی ملی می‌شود سینمای استراتژیک قلمداد کرد.و توجه ویژه‌ای به آن داشت.هر چند که هنوز نهادهای ملی سینما همچون بنیاد سینمایی فارابی، حوزه هنری و سازمان صدا و سیما برای ورود به این حوزه پر اهمیت احساس ضرورت نکرده اند.بخش خصوصی مثل همیشه پیشرو و هوشمند عمل کرده است.
علاوه بر فیلمسازان مستقل و خوش ذوق سینمای ایران ،پیدایش پلتفرم هایی مثل فیلمیز در حوزه شبکه نمایش خانگی نشان از این درک و توجه دارد. سکوی نمایشی فیلمیزکه خود را رسانه تخصصی فرهنگ، هنر و زبان‌های مادری اقوام ایرانی معرفی نموده، به تازه گی وارد عرصه تولید و پخش سینمای بومی شده است. فارغ از اینکه فیلمیز چقدر میتواند در انجام این رسالت و ماموریت فرهنگی موفق باشد.نظر به میل ،اشتیاق و پذیرش جامعه برای تماشای اینگونه آثار پیش بینی می‌شود که از این پس شاهد تولید و نمایش فیلم های بیشتری به زبان‌های مادری خواهیم بود.