خبرگزاری آریا - اسرائیل با ایجاد گرسنگی سیستماتیک درغزه ، کمک‌ها را به ابزاری برای ظلم و هرج و مرج تبدیل می‌کند و با آن ساختار اجتماعی را تحت ظلم و کشتار تغییر شکل می‌دهد.
صدها هزار نفر از مردم گرسنه نوار غزه برای رسیدن به پایگاه نظامی زیکیم، در شمال شهر بیت لاهیا، در شمال نوار غزه حدود هفت کیلومتر پیاده‌روی می‌کنند و کامیون‌های حامل آرد در فاصله چند متری از سربازان و خودروهای نظامی اسرائیلی متوقف می‌شوند.
برای به دست آوردن یک کیسه 25 کیلویی آرد، باید به مکانی رسید که سربازان اسرائیلی روزانه مردم را قتل عام می‌کنند.
محمد الصلیبی، مردی سی و چند ساله، در گفت وگو با الاخبار از نبرد خود برای دست یافتن به یک کیسه آرد گفت.
وی که پیش از این معلم بود افزود: «سربازان اشغالگر عمداً فقط به یک یا دو کامیون اجازه ورود می‌دهند و جمعیت خسته برای گرفتن هر چه می‌توانند هجوم می‌آورند. مقدار موجود بسیار کمتر از تعداد افرادی است که آرد درخواست می‌کنند. دو کامیون برای بیش از 20 هزار نفر.
جنگ نتیجه منطقی هرج و مرج و بی‌نظمی در چنین شرایطی است. هر کسی که بتواند، ریسک کند و نظم رفتاری خود را کنار بگذارد، نان برای فرزندان خود می آورد .»
خطرات این ماجراجویی به همین جا ختم نمی‌شود. زیرا یک سرباز لحظه ای تصمیم می‌گیرد و زمانی که احساس خطر می‌کند، برای قتل عام به او چراغ سبز نشان می‌دهند و وی نیز بدون مشورت با فرماندهی بالاتر، دست به سلاح می شود. احمد مقداد، که دیروز شاهد چنین حادثه ای بود و به طرز معجزه‌آسایی زنده ماند، می گوید: «هزاران مرد جوان به سمت کامیون‌ها هجوم برده و شمار محدودی از آنها از خودروهای دشمن سبقت گرفتند و سربازان، صدها گلوله به سمت ما شلیک کردند.
ما ساعت‌ها در سنگرها و پشت تپه‌های شنی گیر افتادیم. صدها نفر کشته و زخمی شدند.» به عبارت ساده، سربازان اسراییلی ما را مانند اردک شکار و با یکدیگر رقابت می‌کردند. شاید آنها روی مهارت و توانایی خود شرط می‌بستند. ما به طرز معجزه‌آسایی زنده ماندیم و با پشیمانی و ترس، بدون دریافت هیچ آردی برگشتیم. طبق آمار وزارت بهداشت غزه، دیروز 53 شهروند در حالی که به دنبال دریافت کمک بودند، شهید و تقریباً 200 نفر دیگر بر اثر اصابت گلوله‌های جنگی به بالا تنه هایشان زخمی شدند.
نیاز فوری به مایحتاج اولیه به عامل فشاری تبدیل شده که مرزهای اخلاقی و قانونی را زیر پا می گذارد.
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، نیز از کشورها خواست تا کمک‌های هوایی بر فراز نوار غزه انجام دهند.زیرا ارسال‌های هوایی محدودی که توسط مصر، اردن و اسرائیل در روزهای اخیر انجام شده، چیزی بیش از یک نمایش نبوده است. زیرا بار پنج هواپیما کمتر از میزان حمل شده توسط یک کامیون است. علاوه بر این، بیشتر ارسال‌های هوایی انجام شده در هفته گذشته در مناطق خطرناکی که به عنوان مناطق قرمز طبقه‌بندی شده‌اند، فرود آمده که هیچ کس نمی‌تواند به آنها دسترسی پیدا کند.
یکی از ارسال‌های هوایی در غرب نوار غزه به زخمی شدن چندین آواره منجرشد که صدها هزار نفر را در چادرهای متراکم پناه داده‌اند. اهدافی که سازوکار تحمیلی اسرائیل برای توزیع کمک‌ها به دست می‌دهد، فراتر از ترس ادعایی از کنترل حماس است. در واقع، از این سازوکار برای مهندسی مجدد اقشار اجتماعی و قرار دادن آنها تحت شدیدترین سطوح فشار در مبارزه برای بقا استفاده می‌شود و نابودی سیستم‌های رفتاری و ارزشی آنها را تضمین می‌کند.
عبدالله شرشره، فعال حقوق بشر، بر این باور است که «ارتش رژیم اشغالگر از شرایط دو سال جنگ، و نبود یک دولت تاثیرگذار و وضعیت خلاء حاکمیتی ، برای ایجاد باندهای جنایتکار و سرقت سازمان‌یافته سوءاستفاده می‌کند.
در واقع، ارتش رژیم اشغالگر با زمینه سازی سرقت کمک‌ها، پدیده‌های امنیتی مزدورانه ای ایجاد می کند، مانند گروه یاسر ابو شباب که بین ماه مه و دسامبر 2024 با حمایت غیرمستقیم اشغالگران، از طریق سرقت صدها کامیون، بودجه‌ای بالغ بر صدها میلیون شِکِل دریافت کرد.
علاوه بر این، کامیون‌های امدادی اخیراً به منبع اصلی کالا در غزه تبدیل شده‌اند، به گونه ای که تجارت کمک ها، به بازار بزرگی تبدیل شده که صدها هزار نفر در آن فعالیت دارند. این بازار به جریان مداوم کالا نیاز دارد که منجر به غارت گسترده برای تغذیه بازار و حفظ روند تجارت می‌شود.
وی افزود «ارتش رژیم اشغالگر رانندگان کامیون را مجبور به توقف در مناطق شلوغ کرده و از رسیدن کامیون‌ها به انبارهای آنروا و سازمان‌های بین‌المللی جلوگیری می‌کند تا هرج و مرج را تداوم بخشد. بسیاری از افراد خود را مجبور به غارت یا چپاول برای به دست آوردن غذا می‌بینند.»