خبرگزاری آریا - جلوه‌های زیبا در دنیای معلمی کم نیستند. از معلمی که خانه‌اش را وقف دانش‌آموزان کرده تا آموزگاری که زمان قابل توجهی از وقت آزادش را به کودکان کار اختصاص می‌دهد. شاید خاصیت شغل معلمی این است که نمی‌توانی تنها خودت را ببینی و به دنیای شخصی‌ات محدود شوی. میهمان این شمارۀ آن‌سوی معلمی نیز از همین جنس است. «زهره واصف‌پور» یکی از معلمان باسابقه و نیک‌اندیش است که قصۀ جالبی برای تعریف کردن دارد.
به گزارش ادارۀ اطلاع‌رسانی و روابط عمومی اداره‌کل آموزش‌وپرورش استان اصفهان، جلوه‌های زیبا در دنیای معلمی کم نیستند. از معلمی که خانه‌اش را وقف دانش‌آموزان کرده تا آموزگاری که زمان قابل توجهی از وقت آزادش را به کودکان کار اختصاص می‌دهد. شاید خاصیت شغل معلمی این است که نمی‌توانی تنها خودت را ببینی و به دنیای شخصی‌ات محدود شوی. میهمان این شمارۀ آن‌سوی معلمی نیز از همین جنس است. «زهره واصف‌پور» یکی از معلمان باسابقه و نیک‌اندیش است که قصۀ جالبی برای تعریف کردن دارد. در این مصاحبه همراه ما باشید.
سلام. وقت شما به خیر. خوشحالیم در خدمتتان هستیم. لطفاً کمی در مورد خودتان، سابقه تحصیلی و تجربیات شغلیتان به عنوان معلم و مدیر مدرسه بگویید.
- به نام خدای خوبی‌ها؛ سلام. زهره واصف‌پور هستم، دارای مدرک لیسانس زیست‌شناسی و دانشجوی کارشناسی ارشد زیست شناسی. از سال 1380 وارد آموزش و پرورش شدم. از سال 1380 تا 1395 در منطقۀ ورزنه مشغول به کار و در این مدت، 5 سال اول معلم و مابقی سال‌ها را مدیر دبیرستان بوده‌ام. از سال 1395 تاکنون هم در آموزش و پرورش ناحیۀ 4 حضور دارم و اکنون به‌عنوان کارشناس روابط عمومی و ضمن خدمت در همین ناحیه به خدمت مشغولم.
چه چیزی شما را به سمت شغل معلمی و مدیریت مدرسه سوق داد؟
- من همیشه دغدغۀ تربیت نسل آینده را داشته‌ام. دوست داشتم خود را برای شکوفاکردن استعداد دانش‌آموزان و ساختن دانش‌آموزانی چندبعدی و نه تک‌بعدی، مجهز کنم.
چه چیزی در مورد منطقۀ بن‌رود و ورزنه، خاص و منحصربه‌فرد است و به آن افتخار می‌کنید؟
- مردمان خونگرم و مهربان این منطقه، در عین درآمد کم بسیار بخشنده هستند و از این جهت، لایق افتخارند.
در چه سالی متوجه شدید که خشکسالی و مشکلات اقتصادی در منطقۀ ورزنه بر دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان تأثیر منفی گذاشته است؟
- از سال 1380 متوجه شدم که برخی از دانش‌آموزان، بی‌بضاعت هستند. روند کمک من به این دانش‌آموزان با تهیۀ لباس گرم و لوازم‌التحریر برای آن‌ها شروع شد. در سال 1387 که مدیر دبیرستانی در قورتان شدم، یکی از خیریه‌های اصفهان به دنبال فرد معتمدی بود. من را به آن خیر معرفی کردند و توزیع اقلام خیریه از جمله خوراکی و سیفی‌جات، پوشاک، لوازم خانگی و لوازم آشپزخانه و حتی ساخت خانه، حمام و آشپزخانه برای منازل را شروع کردیم. کار توزیع اقلام ما از حیاط بزرگ مدرسه شروع شد. این روند تا سال 1395 به‌طور ویژه مختص منطقۀ ورزنه ادامه داشت. پیش از آن، با الگوگیری از انجمن مددکاری امام زمان (عج) اصفهان، خیریه ایتام را تأسیس کردم و بالاخره بعد از 2 سال تلاش و پیگیری، این اقدام در سال 1395 به سرانجام رسید. اکنون با ادامۀ فعالیت‌های خیریه با تکیه بر محور کارآفرینی، قصد توانمندسازی ایتام را دارم تا بتوانند با تکیه بر دسترنج خود امرار معاش کنند.
در ابتدا با چه چالش‌هایی در تأسیس و راه‌اندازی خیریۀ یاری‌رسان ایتام ورزنه روبه‌رو بودید و چگونه از پس این چالش‌ها برآمدید و انگیزۀ شما در این مسیر چه بود؟
- چالش‌ها در دو بعد بود: اول نقدینگی و نبود فضای کاری و دوم تشخیص مستحق واقعی و تأمین نیازهای واقعی دانش‌آموزان. با کمک فرهنگیان معتمد، با این چالش‌ها کنار آمدیم. در این مسیر وقتی باز شدن گره کار مردم و بچه‌ها را می‌دیدم، خوشحال می‌شدم و انرژی می‌گرفتم.
به نظر شما چه عواملی در ایجاد یک محیط آموزشی حامی و پرورش‌دهنده برای همۀ دانش‌آموزان، به ویژه در مناطق محروم، نقش دارند؟
- معتقدم حفظ کرامت دانش‌آموز، اصلی اساسی در ایجاد یک محیط آموزشی مناسب است. اگر دانش‌آموزی فقیر و دارای شرایط نامساعد است، نباید با حس ترحم با او برخورد کنیم. مشکلات از پیش انتخاب شده نیستند؛ پس باید دستگیر آن‌ها برای مقابلۀ بهتر با مشکلاتشان باشیم. همان‌طور که پروین اعتصامی می‌گوید: «خرم آنکس که در این محنتگاه/ خاطری را سبب تسکین است»
تا کنون چه تعداد خانوار را تحت پوشش این خیریه قرار داده‌اید؟
- بیش از هزار نفر.
چه آرزو و برنامه‌ای برای مسیر آیندۀ خیریه‌تان دارید؟
- فکر می‌کنم ایجاد کارگاه کارآفرینی و اشتغال‌زایی و مهارت‌آموزی برای یتیمان بتواند مشکلات بسیاری را حل کند و به همین دلیل، دوست دارم آن را دنبال کنم.
با توجه به این‌که حقوق معلمی، نمی‌توانست به طور کامل نیازهای این خیریه را پوشش دهد، با چه پشتوانه‌ای به این کار ورود کردید؟
- من معتقدم خدا روزی‌رسان است؛ از ما حرکت و از خدا برکت. تا وارد این مسیر شدم، دست‌های خدا از هر سو به یاری می‌رسید. از طریق خود مردم و یکی از اقوام پدر مسیر را آغاز کردیم و با یاری خدا تا امروز ادامه یافته است.
این فعالیت‌ها روی زندگی خودتان چقدر تأثیر داشته است؟
- بسیار زیاد؛ به عنوان مثال، یک مرتبه برای خرید تلویزیون برای یکی از دانش‌آموزان نیازمند به فروشگاه رفته بودم که از قضا با فروشنده‌ای با انصاف روبه‌رو شدم و شرایطی محیا شد که برای منزل خودم هم یک یخچال بخرم. خیلی اوقات در حین حل کردن کارهای خیر دیگران، کارهای خودم هم حل شده است. همان‌طور که پیامبر فرمودند: «اگر کسی با نیت خیر، قدمی روی زمین بردارد خداوند درهای توفیق الهی را برای او باز می‌کند.»
اگر کسی بخواهد از شما الگو بگیرد و این مسیر را طی کند، چه عوامل انگیزه‌بخشی وجود دارند؟
- شروع با قدم‌های کوچک خوب است. انگیزه و نیروی محرکۀ معنوی و نشاط درونی حاصل از کار خیر، خودشان بهترین عوامل انگیزه‌زا هستند.
چه آرزویی برای مردم ورزنه دارید؟
- برطرف شدن مشکلات اقتصادی و رونق گرفتن کشاورزی آن‌ها.
چه توصیه‌ای برای معلمان و مدیران مدارس دارید؟
- به دنبال خودسازی باشید. معلم، امانت‌داری است که انسان امانت اوست. اگر خودسازی نکنید، نمی‌توانید دیگران را بسازید و تا دیگران را نسازید، نمی‌توانید جامعه را بسازید و بدون ساختن جامعه نمی‌توان جهان را ساخت.
توصیۀ شما برای نومعلمان تازه‌نفس آموزش و پرورش چیست؟
- دانش‌آموزان را برای یک زندگی عزت‌مندانه تربیت کنید. مانند معلمانی نباشید که امید را از دانش‌آموزان می‌گیرند. با عشق و علاقه با دانش‌آموزان کار کنید و از ثانیه به ثانیه‌ای که دانش‌آموز در اختیار شماست، استفادۀ بهینه کنید. این زمان مدرسه، صرفاً برای تدریس و آموزش کتاب درسی نیست. دانش‌آموزان مواد و آموزش برنامۀ درسی را می‌توانند از رسانه‌ها و جاهای دیگر هم دریافت کنند؛ اما تربیت این‌طور نیست و کار ویژۀ معلم است. پس برای این انسان‌سازی، تمام تلاش خود را به کار بگیرید.
اگر سخن یا صحبت پایانی دارید بفرمایید.
- برای شما و عوامل نشریۀ پرتومهر و همۀ خوانندگان آن آرزوی سلامتی و حال خوب دارم. بابت فرصتی که به من دادید تا در مورد تجربیات و دیدگاه‌هایم صحبت کنم، متشکرم. امیدوارم این گفتگو برای خوانندگان شما مفید و الهام‌بخش باشد. من همیشه گفته‌ام که در این مسیر، تنها نبوده‌ام و دست‌های یاری‌گر بسیاری مرا در رسیدن به اهدافم یاری رسانده‌اند. از صمیم قلب از همۀ این عزیزان سپاسگزارم. من معتقدم هر فردی در این دنیا، می‌تواند تأثیر مثبتی بر جامعۀ خود بگذارد. فقط کافی است کمی دغدغه و انگیزه داشته باشیم و برای رسیدن به اهدافمان تلاش کنیم. من به آینده امیدوارم و ایمان دارم که با هم می‌توانیم دنیایی بهتر برای نسل‌های آینده بسازیم.
گفتنی است این مطلب، نخستین‌بار در شمارۀ 258 ماهنامۀ پرتو مهر (خردادماه 1403) منتشر شده است .
انتهای پیام/
