خبرگزاری آریا - ابراهیم پور نائب رئیس کمیسیون آموزش، تحقیقات و فناوری در مجلس شورای اسلامی با اشاره به ظرفیت ایران در هوش مصنوعی، گفت: اگر ایران بخواهد در عرصه هوش مصنوعی و کدنویسی اوپن سورس سهمی واقعی داشته باشد، باید به‌جای نگرانی از ارزش‌های تحمیلی در کد نویسی، بر تولید دانش، افزایش ظرفیت رقابت‌پذیری و توسعه همکاری‌های علمی و فناورانه متمرکز شود.
فرشاد ابراهیم پور با تاکید بر اینکه توسعه مدل های هوش مصنوعی اوپن سورس در ایران نیازمند نگاهی عمیق، علمی و آینده‌نگر است، گفت: در این حوزه نه تنها باید سیاست‌گذاری‌های کلان انجام شود بلکه به زیرساخت‌های اجرایی، نیروی انسانی و تعاملات جهانی نیز توجه ویژه‌ای داشت.
وی افزود: توسعه واقعی این فناوری‌ها نیازمند یک رویکرد ساختار یافته و اجرایی است که باید از سوی نهادهایی با تخصص و منابع کافی مانند معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان ریاست‌جمهوری، وزارت ارتباطات، وزارت علوم و مرکز ملی فضای مجازی دنبال شود .
نائب رئیس کمیسیون آموزش، تحقیقات و فناوری در مجلس شورای اسلامی با اشاره به ظرفیت ایران در هوش مصنوعی، مطرح کرد: ایران از نظر نیروی انسانی متخصص، پتانسیل بالایی در حوزه هوش مصنوعی دارد، اما چالش‌های جدی مانند کمبود زیرساخت‌های سخت‌افزاری، نبود پایگاه‌های داده استاندارد، محدودیت در تعاملات بین‌المللی و دسترسی محدود به ابزارهای پیشرفته جهانی باعث شده است که این توانمندی بالفعل نشود.
نماینده مردم ایذه، باغ‌ملک، دزپارت و صیدون در مجلس شورای اسلامی ، ادامه داد: مسیر توسعه در این حوزه نه از طریق سیاست‌گذاری‌های محدودکننده، بلکه با سرمایه‌گذاری هدفمند، ایجاد مراکز تحقیقاتی تخصصی، تأمین سخت‌افزارهای پردازشی، حمایت از استارتاپ‌های فناوری محور و رفع موانع ارتباطی امکان‌پذیر خواهد بود .
وی در ادامه تاکید کرد: اگر ایران بخواهد در عرصه هوش مصنوعی و کدنویسی اوپن سورس سهمی واقعی داشته باشد، باید به‌جای نگرانی از ارزش‌های تحمیلی در کد نویسی، بر تولید دانش، افزایش ظرفیت رقابت‌پذیری و توسعه همکاری‌های علمی و فناورانه متمرکز شود؛ تجربه جهانی نشان داده است که کشورهایی که در این حوزه پیشرو هستند، نه از طریق محدودسازی، بلکه با سرمایه‌گذاری بر روی پژوهش‌های راهبردی، توانمندسازی نیروی انسانی و تعاملات گسترده بین‌المللی به این جایگاه رسیده‌اند .
ابراهیم پور در پایان خاطر نشان کرد: اگر ایران نتواند رویکرد خود را از سیاست‌گذاری‌های منفعلانه به اقدامات اجرایی و عملی تغییر دهد، این خطر وجود دارد که فاصله آن با کشورهای پیشرو بیشتر شده و در یک چرخه بسته از شعارهای بدون خروجی گرفتار شود. اما اگر یک اکوسیستم حمایتی واقعی شکل بگیرد که دانشگاه‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان، نهادهای دولتی و بخش خصوصی را به هم متصل کند، می‌توان به آینده‌ای امیدوار بود که در آن ایران نه تنها مصرف‌کننده، بلکه تولیدکننده و نوآور در عرصه‌های فناوری‌های پیشرفته باشد./
پایان پیام